Li biecht diefstal op aan de klas

‘Heb je wel eens iets gestolen?’ Die vraag kreeg ik jaren geleden van een leerling. Met het schaamrood op mijn kaken moest ik toegeven dat ik als (ik geloof) zevenjarige een pakje snoep had gestolen. In de supermarkt in het dorp waar ik woonde. En dat mijn moeder het ontdekt had en ik terug naar de winkel moest om het pakje snoep terug te brengen. Ook al had ik er al één snoepje uit opgegeten. 

De jongen die de vraag stelde, begon te grinniken. En vroeg of het de enige keer was dat ik iets gestolen had of dat het nog eens gebeurd was. Ik schudde mijn hoofd. Nee, ik had nooit meer iets gestolen. Maar een paar tellen later zei ik: ‘Eigenlijk heb ik pasgeleden nog iets gestolen.’

De hele klas keek me met ingehouden adem aan. Een paar monden hingen een stukje open. Ook de meester was erg geïnteresseerd in mijn diefstal. ‘Nou,’ ging ik verder, ‘ik heb laatst een klein stukje van een verhaal gestolen.’ Er klonk wat geroezemoes. Een stukje van een verhaal gestolen? Hoe dan?

Zo steel je een verhaal

Ik begon te vertellen dat ik een boek aan het lezen was en dat ik helemaal in het verhaal gezogen werd. Ik voelde al hoe het met personage zou aflopen en kon niet wachten om verder te lezen. Maar dat viel tegen. De auteur had blijkbaar een ander verhaal in zijn hoofd. En het boek eindigde anders dan ik had gedacht. Teleurgesteld bladerde ik terug naar de passage waar het verhaal, volgens mij, een andere wending had moeten krijgen. Mijn vingers begonnen te jeuken en ik begon verder te schrijven daar waar ik dacht dat het anders moest. ‘Maar… is dat dan stelen?’ vroeg een meisje.

‘Je mag natuurlijk niet het verhaal of een deel van een verhaal van iemand anders gebruiken,’ zei ik tegen haar. ‘Dat heet plagiaat. Maar ik was natuurlijk niet van plan om met mijn nieuwe versie naar een uitgever te stappen en er een boek van te maken. Ik had voor een deel een ander verhaal in mijn hoofd en dat moest eruit. Het was voor mij een fijne schrijfoefening. Want het was ook een schrijfoefening voor me. Om een goede schrijver te worden moet je heel veel schrijven. Daar leer je van. Waar je wel en niet goed in bent. Wat je wel en niet mooi vindt. En door dus een verhaal van iemand anders te gebruiken, werk je eraan om een betere schrijver te worden.’

‘Ik heb dan ook wel eens gestolen,’ reageerde een jongen achter in de klas. ‘Of eigenlijk heb ik dat heel vaak gedaan. Want ik hou ervan als verhalen slecht eindigen. Dat de slechterik wint. Ik heb dan een slecht einde in mijn hoofd waar er doden vallen en zo maar dan gebeurt dat niet. In mijn hoofd schrijf ik dan ook een ander einde.’ ‘En vind je dat leuk om te doen?’ vroeg ik hem. Zijn glimmende ogen zeggen alles. ‘Ja, heel leuk,’ zei hij.

Dit werd de schrijfopdracht

Ik stelde voor om met z’n allen een boek te veranderen. Want je kunt ook een boek veranderen dat je nog niet (helemaal) gelezen hebt. Je leest de eerste (twee) bladzijde(n) van een boek en bedenkt dan zelf hoe het verhaal verder zal gaan. Het was een groot succes. Het verhaal van de jongen achter in de klas liep natuurlijk slecht af. Zijn personage viel van een hoge berg naar beneden. Wel twintig meter. Het mooiste van alles was: elk verhaal eindigde anders en alle leerlingen inspireerden elkaar tot nog meer nieuwe verhalen.

Schrijfopdracht Verander jouw boek van Li Lefébure, 15 min, groep 3 t/m 8
De leerling mag nu eens zelf het einde (of een ander deel) van een boek bepalen! Schoolschrijver Li Lefebure heeft hier een leuke schrijfopdracht voor.

Benieuwd naar meer schrijfopdrachten? Ga naar 19 gratis lees- en schrijfopdrachten voor meer lees- en schrijfplezier thuis én in de klas